ระบบนิเวศในทะเล หมายถึง หน่วยความสัมพันธ์ของสิ่งมีชีวิตในแหล่งที่อยู่แหล่งใดแหล่งหนึ่งในทะเลซึ่งความสัมพันธ์นี้จะมี 2 ลักษณะ ลักษณะแรกเป็นความเกี่ยวข้องสัมพันธ์ระหว่างสิ่งมีชีวิตกับสิ่งไม่มีชีวิตที่อยู่ในบริเวณนั้น และในขณะเดียวกันก็จะมีความสัมพันธ์อีกลักษณะหนึ่ง คือ ความเกี่ยวโยงกันหรือส่งผลต่อกันระหว่างสิ่งมีชีวิตด้วยกันเอง ซึ่งความสัมพันธ์ทั้งสองลักษณะดังกล่าวจะเกิดขึ้นพร้อมๆกัน และมีอยู่ในระบบนิเวศต่างๆที่พบในทะเล
จังหวัดนครศรีธรรมราชมีพื้นที่ติดชายฝั่งทะลซึ่งสามารถแบ่งเป็นระบบนิเวศทางทะเลต่างๆได้แก่
1. ระบบนิเวศน้ำกร่อย (Estuarine ecology)
บริเวณปากแม่น้ำที่น้ำจืดและน้ำทะเลไหลมาพบกันนั้นเป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็นบริเวณน้ำกร่อย ตรงกับคำภาษาอังกฤษว่า Estuary ราชบัณฑิต ได้บัญญัติศัพท์ภาษาไทยว่า “ชะวากทะเล” Estuary นั้นมีคำจำกัดความโดย Pritchard (1967) ว่าเป็นบริเวณทะเลชายฝั่งกึ่งปิดมีช่องทางติดต่อกับทะเลเปิด และได้รับอิทธิพลจากการขึ้นลงของน้ำทะเลโดยตรง เช่นเดียวกับที่มีการผสมผสานของน้ำทะเลในบริเวณนั้น โดยน้ำจืดที่ถูกพัดมาจากแผ่นดิน บริเวณน้ำกร่อยจัดได้ว่าเป็น Ecotone ที่เชื่อมโยงระหว่างระบบนิเวศน้ำจืด และระบบนิเวศทางทะเล และเป็นระบบนิเวศที่มีคุณลักษณะทั้งทางด้านเคมี สภาวะ และทรัพยากรชีวภาพที่ค่อนข้างจะเฉพาะตัว จัดเป็นระบบนิเวศชายฝั่งที่สำคัญมากระบบหนึ่ง
โดยทั่วไปแล้วสิ่งมีชีวิตในบริเวณน้ำกร่อย เป็นสิ่งมีชีวิตที่พบได้เฉพาะบริเวณนี้เท่านั้น และมีบางชนิดที่พบได้ในทะเลเปิด แต่อาจมีเพียงไม่กี่ชนิดของสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในน้ำจืดสามารถเจริญเติบโตในน้ำกร่อยได้ สำหรับสัตว์ทะเลชายฝั่งบริเวณน้ำกร่อยจัดเป็นแหล่งอนุบาลสัตว์น้ำวัยอ่อนที่สำคัญเพราะมีความอุดมสมบูรณ์ของอาหารและใช้เป็นที่หลบซ่อนภัยจากศัตรู สัตว์น้ำที่มีคุณค่าทางเศรษฐกิจหลายชนิดมีวงจรชีวิตส่วนหนึ่งอาศัยอยู่ในบริเวณน้ำกร่อยนี้ อาทิเช่น ได้แก่ กุ้ง ปู และหอยนางรม โดยเหตุที่สัตว์ที่มีคุณค่าทางเศรษฐกิจหลายชนิดนั้นต้องพึ่งพาบริเวณน้ำกร่อยในช่วงหนึ่งของวงจรชีวิตในขณะเดียวกับที่นี้บริเวณที่ได้รับผลกระทบจากกิจกรรมต่างๆ และมลภาวะจากชายฝั่ง ดังนั้น ระบบนิเวศน้ำกร่อยนี้จึงถูกจัดเป็นแหล่งอาศัยที่วิกฤติ (Critical habitat) ที่ต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษความอุดมสมบูรณ์ของระบบนิเวศน้ำกร่อยนั้นสูงกว่าผลผลิตในทะเล และบริเวณแม่น้ำด้วยเหตุผลดังนี้...ร
1. ระบบนิเวศน้ำกร่อย (Estuarine ecology)
บริเวณปากแม่น้ำที่น้ำจืดและน้ำทะเลไหลมาพบกันนั้นเป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็นบริเวณน้ำกร่อย ตรงกับคำภาษาอังกฤษว่า Estuary ราชบัณฑิต ได้บัญญัติศัพท์ภาษาไทยว่า “ชะวากทะเล” Estuary นั้นมีคำจำกัดความโดย Pritchard (1967) ว่าเป็นบริเวณทะเลชายฝั่งกึ่งปิดมีช่องทางติดต่อกับทะเลเปิด และได้รับอิทธิพลจากการขึ้นลงของน้ำทะเลโดยตรง เช่นเดียวกับที่มีการผสมผสานของน้ำทะเลในบริเวณนั้น โดยน้ำจืดที่ถูกพัดมาจากแผ่นดิน บริเวณน้ำกร่อยจัดได้ว่าเป็น Ecotone ที่เชื่อมโยงระหว่างระบบนิเวศน้ำจืด และระบบนิเวศทางทะเล และเป็นระบบนิเวศที่มีคุณลักษณะทั้งทางด้านเคมี สภาวะ และทรัพยากรชีวภาพที่ค่อนข้างจะเฉพาะตัว จัดเป็นระบบนิเวศชายฝั่งที่สำคัญมากระบบหนึ่ง
โดยทั่วไปแล้วสิ่งมีชีวิตในบริเวณน้ำกร่อย เป็นสิ่งมีชีวิตที่พบได้เฉพาะบริเวณนี้เท่านั้น และมีบางชนิดที่พบได้ในทะเลเปิด แต่อาจมีเพียงไม่กี่ชนิดของสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในน้ำจืดสามารถเจริญเติบโตในน้ำกร่อยได้ สำหรับสัตว์ทะเลชายฝั่งบริเวณน้ำกร่อยจัดเป็นแหล่งอนุบาลสัตว์น้ำวัยอ่อนที่สำคัญเพราะมีความอุดมสมบูรณ์ของอาหารและใช้เป็นที่หลบซ่อนภัยจากศัตรู สัตว์น้ำที่มีคุณค่าทางเศรษฐกิจหลายชนิดมีวงจรชีวิตส่วนหนึ่งอาศัยอยู่ในบริเวณน้ำกร่อยนี้ อาทิเช่น ได้แก่ กุ้ง ปู และหอยนางรม โดยเหตุที่สัตว์ที่มีคุณค่าทางเศรษฐกิจหลายชนิดนั้นต้องพึ่งพาบริเวณน้ำกร่อยในช่วงหนึ่งของวงจรชีวิตในขณะเดียวกับที่นี้บริเวณที่ได้รับผลกระทบจากกิจกรรมต่างๆ และมลภาวะจากชายฝั่ง ดังนั้น ระบบนิเวศน้ำกร่อยนี้จึงถูกจัดเป็นแหล่งอาศัยที่วิกฤติ (Critical habitat) ที่ต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษความอุดมสมบูรณ์ของระบบนิเวศน้ำกร่อยนั้นสูงกว่าผลผลิตในทะเล และบริเวณแม่น้ำด้วยเหตุผลดังนี้...ร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น